Boga Cider en Croustina safra

Het is weer al een tijdje geleden dat ik de blog heb bezocht! Ik kom wel meestal een keertje per week op internet, maar een bericht schrijven voor mijn blog komt er dus nooit van... 
Ik ben hier ondertussen 8 weken (of zoiets?), en loop al een maand school. De eerste weken op school waren niet zo heel fijn, de mensen in mijn klas zijn wel vriendelijk maar nogal opdringerig en veeleisend (ik moet sociaal zijn, en lachen met hun grapjes en veel praten en al hun vragen beantwoorden, anders word ik als ‘verlegen’ of ‘slechtgezind’ bestempeld, maar hun druk gedoe heeft juist een averechts effect) en de andere mensen van mijn school zijn nogal onbeleefd en boertig, ze staren mij aan, ze roepen iets en lachen dan wat met hun vrienden,… ’t was dus in het begin niet zo’n fijn gevoel, buitenlander zijn… =) Maar ik denk wel dat dit niet tot het einde van het schooljaar zal duren. De lessen zijn niet te moeilijk en niet te gemakkelijk, dus da's heel goed. Ik volg normaal alleen de lessen in het frans, maar ze spreken ook veel arabisch (de ene leerkracht al wat meer dan de andere). Aan de schoolpoort staan ook vaak kraampjes popcorn en suikerspin, een beetje kermisachtig dus! De meisjes dragen een heeel warm donkerblauw vest als uniform, en de jongens niet. De meeste meisjes dragen geen hoofddoek, maar sommigen wel, en sommige leerkrachten ook (maar ook niet allemaal)
Het geroep en getrek begint wel een beetje af te nemen (al staren ze me nog wel zonder gêne na) en ik begin de klasgenoten ook wel beter te begrijpen, niet qua taal maar waarom ze op school zo druk zijn: ze hebben niets anders te doen, naar school gaan en thuis leren is hun leven (en tv kijken). Dus op school leven ze zich uit met hun vrienden maar ik begin me ook beter en beter te voelen in de klas. 
Ik ben ook ingeschreven in het sportcentrum(metje) om de hoek. Daar heb ik nu elke maandag, woensdag en vrijdag een uurtje aerobics. De instructrice is zeer actief en wel grappig, en de vrouwen van veertig die normaalgezien gesluierd door het leven gaan zo zien zweten en afzien is ook wel komisch.
Ik vind het wel jammer dat er hier zo'n 'we zullen wel zien'-mentaliteit heerst, zo vraag ik al heel lang voor een leraar arabisch, en om eens naar de bibliotheek van Mornag te gaan, en dat wordt steeds uitgesteld. Ik ben onlangs wel naar een"verjaardagsfuif"  van een vijftienjarig meisje geweest (die ik zelf niet kende) met mijn AFS-counselor, en heb ook de plaatselijke hamam bezocht (kort samengevat: te veel half ontblote moslima’s en emmers vol heet water, een overvloed aan typische noord-afrikaanse tegeltjes, een ‘kleedkamer’ met matrassen met een plastic blauw luipaardenvel-overtrek en een heerlijk verfrissend flesje Boga Cider, een zeer lekkere frisdrank van hier). Dus af en toe beleef ik nog wel iets (gewoon iets te zelden, naar mijn goesting :-) ) 
Ik ben ook ijverig bezig met het Arabisch geschrift onder de knie te krijgen (mijn klasgenootjes helpen me daar heel goed bij!) maar het is toch wel een moeilijke taal! Er zijn 28 medeklinkers, die je elk op 4 verschillende wijzen moet schrijven (naar gelang de plaats in het woord). Ik ben dus nog wel even zoet met dat alfabet. Ik spreek het nog niet (enkele woordjes wel natuurlijk, en ik kan ook wel een koekje bestellen aan het 'buffet' op school (atinie croustina safra) maar een echt gesprek zit er nog niet in). Hopelijk komt die leraar er gauw! Volgende week ga ik normaalgezien naar een concert van Mika in Tunis (een ticket kost hier 8 euro ongeveer, ik denk dat dat in belgie zeker 40 euro kan zijn) met de andere mensen van AFS, daar kijk ik wel naar uit.


Tot de volgende,
Kaatje

عيد الفطر

Allereerst 3idkek mabrouk! Dat wilt zeggen 'bonne fête', de ramadan is afgelopen en heeft plaatsgeruimd voor  عيد الفطر oftewel suikerfeest. Het valt wel wat tegen, want er zijn niet zo veel feestelijkheden, en de koekjes vind ik niet zo heel erg lekker.. Het ritme van de dagen is wel positief veranderd, al moest ik de laatste dagen 'vroeg' opstaan om schoolzaken te regelen. Ik ben goed en wel ingeschreven in het lycée de Mornag, en zit in de klas 2 sciences 2. Ik heb 26 uur les per week, waaronder 5 uur wiskunde en 5 uur fysica en 5 uur andere wetenschappen. Morgen heb ik maar 2 uur les (wiskunde), van 16u tot 18u. 
De afgelopen week was gevuld met familiebezoekjes. Zo zijn we gaan logeren (met veel tantes en nichtjes) in Hammamet, waar 'mijn opa' woont. Dat is wel leuk, Hammamet is een toeristische badplaats, en dan zijn we een crêpe au thon 'op den dijk' gaan eten. Daarna zijn we naar Nabeul gegaan om bij een oom te gaan logeren, die 2 schattige kleine kindjes heeft van 3 en 1 jaar. Ik heb trouwens de finale van de vrouwen gezien van de US Open, en heb Kim Clijsters zien winnen (en Roger Federer de halve finale zien verliezen, jammer genoeg..). 
 Ik heb al de commentaar van mijn familie gekregen dat ik te weinig praat! Dat is ook de eerste keer in mijn leven dat ik dat te horen heb gekregen, maar ik geef toe dat ik hier niet zo'n spraakwaterval ben als in België. Ook vinden ze dat ik veel te weinig eet ("elle mange comme un petit oiseau").. En dat ik te veel slaap, maar ze slapen zelf veel meer dan ik, dus da's een beetje een raar verwijt. We zijn gisteren naar Tunis geweest, en Abir en ik gaan er Spaanse les volgen (in de Spaanse ambassade)! Hopelijk wordt dat niet allemaal te veel, het Frans en het Arabisch en het Spaans..


Zo, ik rond eens af! Moet me mentaal gaan voorbereiden op de zware schooldag morgen..

Een dag in Mornag

Na eindeloos lang wachten een eerste blogbericht vanuit Tunesië! Ik heb bij mijn gastfamilie (nog?) geen internet dus weet ik niet hoe regelmatig ik hier zal kunnen posten.. Ik ben hier ondertussen iets meer dan 2 weken, al lijkt het voor mij eigenlijk al langer. Het is hier de ramadan (tot 10 september) en de mensen slapen heel veel overdag, en veel spannende dingen heb ik nog niet beleefd, waardoor de tijd niet zo snel voorbij gaat. Mijn gastfamilie is enorm vriendelijk, en ik kom wel goed overeen met Abir, mijn gastzus.

Ik zal misschien even een schets geven van een dag in Mornag: Om 9u word ik wakker (soms iets later), dan sta ik op en ik maak mijn ontbijt klaar (warme melk, soms met cornflakes, en fruit). Said, de papa, is meestal naar zijn werk (een lagere school, hij is leerkracht) waar hij inschrijvingen of zo moet regelen. De mama doet de was of geeft bijles aan kinderen in de gang. Als er iets te regelen valt (carte de séjour, inschrijving op school, geld afhalen, boodschappen doen in de souk, ...) gebeurt het allemaal in de voormiddag. Het is hier ontzettend warm, maar het is ook een beetje ongepast om hier in een short en een topje rond te lopen, dus ik draag een lange broek en zweet me kapot, al is het warme weer natuurlijk ook wel aangenaam. Voor de rest verveel ik me wel als we thuis zijn, de familie heeft ook geen boeken (behalve woordenboeken en de koran) dus ik moet misschien eens op zoek naar een bibliotheek om me op een of andere Franse klepper te storten. Er is wel tv met zenders uit Egypte, Dubai, en Tunesië zelf. Om 19u (20u Belgische tijd ;-) ) is het etenstijd! Ik hoop dat ik enkele van de gerechten in België zal kunnen klaarmaken, het is echt wel lekker (de meeste dingen toch.). We gaan ook vaak op bezoek bij familie of kennissen om te eten (maar het is in elk gezin wel ongeveer hetzelfde). Na het eten is er nog fruit als dessert ( watermeloen, meloen, perzik, peer, druiven, vijgen,..) en nog wat later ook nog een glaasje muntthee. Daarna kijken we naar een Tunesische soap en daarna naar een Egyptische (waar ik dus geen knijt van versta natuurlijk). Het is nu ongeveer 21u en ik zoek mijn bedje op..

Gelukkig hebben we toch ook al wat dingen gedaan zoals gaan zwemmen bij een kennis, naar Sidi Bou Said en Hammameth, een AFS-avond,... Ik hoop maar dat de school mijn dagen wat zal opvullen, en natuurlijk kijk ik ook uit naar Aid  (ofzo?), het feest op het einde van de ramadan.

Zo, dit volstaat wel denk ik!
Als jullie iets willen sturen, dit is het adres: 12 Rue Inchrah cite El Hana, 2090 Mornag, Tunisia
en tot de volgende!

Duizend-en-één-nacht

Binnen exact één week is het zover, dan vertrek ik voor een tijdje naar Tunesië. Jullie zullen me gelukkig geen 1001 nachten moeten missen, maar wel 317! Omgerekend zijn dat 7632 uren of 457920 minuten of 27475200 seconden. Je kan de tel bijhouden op deze site ;-)

De verhalen van duizend-en-één-nacht zijn eigenlijk eerder afkomstig uit het Midden-Oosten, waar Tunesië niet echt deel van uit maakt, maar ach, ik vond het best een sprookjesachtige titel voor deze blog. 

Een beetje achtergrondinformatie over de raamvertelling (kwestie van toch iets in dit eerste bericht te hebben staan!):

"Het verhaal gaat dat de koning Sjahriaar door zijn vrouw bedrogen was. Gek geworden van verdriet besluit Sjahriaar zijn vrouw te doden en vanaf dat moment elke dag een nieuwe bruid te kiezen, die dan de volgende ochtend (vóór zij de kans gekregen heeft hem te bedriegen) gedood wordt. Na enige tijd huwt hij de dochter van zijn grootvizier: Sjahrazad (meestal geschreven als Scheherazade). Om aan de executie te ontkomen begint zij na de huwelijksnacht een verhaal te vertellen. Als het tijdstip aanbreekt waarop zij eigenlijk ter dood gebracht zal worden is het verhaal nog niet af, maar Sjahriaar wil eigenlijk wel graag weten hoe het verder gaat... Scheherazade krijgt nog een dag respijt.

De volgende nacht maakt zij het verhaal af, maar begint direct aan een nog mooier en spannender verhaal. Uiteraard is dat verhaal nog niet afgelopen als de dag weer aanbreekt.

Zo gaat dat uiteindelijk duizend en één nachten door. Na die tijd is Sjahriaar van zijn waanzin genezen en hij en Scheherazade leven nog lang en gelukkig."

Ik kan ook al meedelen dat ik bij het gezin Arouss - Dahmani in de stad Mornag zal terechtkomen. Het gezin bestaat uit een vader van 50, Said, een moeder van 48, Henda, en een dochter van 16, Abir! De ouders zijn allebei leerkracht lager onderwijs, en de dochter is fan van veel Amerikaanse soaps, films (Twilight :p) en tieneridolen à la Justin Bieber. Dit weet ik allemaal van haar facebookpagina; waar facebook dus allemaal niet goed voor is! Alledrie de familieleden hebben me al aardige smsjes gestuurd in het Engels, Frans en Arabisch (dit typen ze fonetisch met ons alfabet, en ze gebruiken ook cijfers, ik weet nog niet hoe die precies worden uitgesproken? Een voorbeeld: ya3tik el sa7a, geen idee trouwens wat het betekent)

Zo, voor een eerste bericht is dit al meer dan genoeg (ik verveel jullie waarschijnlijk nu al!). Ma'a salama (tot de volgende keer), met (meer) leuke en spannende verhalen!