Het is weer al een tijdje geleden dat ik de blog heb bezocht! Ik kom wel meestal een keertje per week op internet, maar een bericht schrijven voor mijn blog komt er dus nooit van...
Ik ben hier ondertussen 8 weken (of zoiets?), en loop al een maand school. De eerste weken op school waren niet zo heel fijn, de mensen in mijn klas zijn wel vriendelijk maar nogal opdringerig en veeleisend (ik moet sociaal zijn, en lachen met hun grapjes en veel praten en al hun vragen beantwoorden, anders word ik als ‘verlegen’ of ‘slechtgezind’ bestempeld, maar hun druk gedoe heeft juist een averechts effect) en de andere mensen van mijn school zijn nogal onbeleefd en boertig, ze staren mij aan, ze roepen iets en lachen dan wat met hun vrienden,… ’t was dus in het begin niet zo’n fijn gevoel, buitenlander zijn… =) Maar ik denk wel dat dit niet tot het einde van het schooljaar zal duren. De lessen zijn niet te moeilijk en niet te gemakkelijk, dus da's heel goed. Ik volg normaal alleen de lessen in het frans, maar ze spreken ook veel arabisch (de ene leerkracht al wat meer dan de andere). Aan de schoolpoort staan ook vaak kraampjes popcorn en suikerspin, een beetje kermisachtig dus! De meisjes dragen een heeel warm donkerblauw vest als uniform, en de jongens niet. De meeste meisjes dragen geen hoofddoek, maar sommigen wel, en sommige leerkrachten ook (maar ook niet allemaal)
Het geroep en getrek begint wel een beetje af te nemen (al staren ze me nog wel zonder gêne na) en ik begin de klasgenoten ook wel beter te begrijpen, niet qua taal maar waarom ze op school zo druk zijn: ze hebben niets anders te doen, naar school gaan en thuis leren is hun leven (en tv kijken). Dus op school leven ze zich uit met hun vrienden maar ik begin me ook beter en beter te voelen in de klas.
Ik ben ook ingeschreven in het sportcentrum(metje) om de hoek. Daar heb ik nu elke maandag, woensdag en vrijdag een uurtje aerobics. De instructrice is zeer actief en wel grappig, en de vrouwen van veertig die normaalgezien gesluierd door het leven gaan zo zien zweten en afzien is ook wel komisch.
Ik vind het wel jammer dat er hier zo'n 'we zullen wel zien'-mentaliteit heerst, zo vraag ik al heel lang voor een leraar arabisch, en om eens naar de bibliotheek van Mornag te gaan, en dat wordt steeds uitgesteld. Ik ben onlangs wel naar een"verjaardagsfuif" van een vijftienjarig meisje geweest (die ik zelf niet kende) met mijn AFS-counselor, en heb ook de plaatselijke hamam bezocht (kort samengevat: te veel half ontblote moslima’s en emmers vol heet water, een overvloed aan typische noord-afrikaanse tegeltjes, een ‘kleedkamer’ met matrassen met een plastic blauw luipaardenvel-overtrek en een heerlijk verfrissend flesje Boga Cider, een zeer lekkere frisdrank van hier). Dus af en toe beleef ik nog wel iets (gewoon iets te zelden, naar mijn goesting :-) )
Ik ben ook ijverig bezig met het Arabisch geschrift onder de knie te krijgen (mijn klasgenootjes helpen me daar heel goed bij!) maar het is toch wel een moeilijke taal! Er zijn 28 medeklinkers, die je elk op 4 verschillende wijzen moet schrijven (naar gelang de plaats in het woord). Ik ben dus nog wel even zoet met dat alfabet. Ik spreek het nog niet (enkele woordjes wel natuurlijk, en ik kan ook wel een koekje bestellen aan het 'buffet' op school (atinie croustina safra) maar een echt gesprek zit er nog niet in). Hopelijk komt die leraar er gauw! Volgende week ga ik normaalgezien naar een concert van Mika in Tunis (een ticket kost hier 8 euro ongeveer, ik denk dat dat in belgie zeker 40 euro kan zijn) met de andere mensen van AFS, daar kijk ik wel naar uit.
Tot de volgende,
Kaatje
Geen opmerkingen:
Een reactie posten